Ένα κουτί με χρωματιστά ραβδάκια, μία “πίστα”, δηλαδή ορθογώνιο πλαίσιο
με αυλάκια και αριθμούς, για επαλήθευση πράξεων αλλά και οθόνη
υπολογιστή αντί για μαυροπίνακα συνθέτουν μία νέα διδακτική μέθοδο των
μαθηματικών στο δημοτικά.
Οι εικόνες, που προβάλλονται από την οθόνη του υπολογιστή, βοηθούν τα παιδιά να μαθαίνουν αριθμητική με τα ραβδάκια. Παράλληλα το λογισμικό είναι φιλικό στο δάσκαλο, που γνωρίζει τη μέθοδο, έχει βασικές γνώσεις υπολογιστών και θέλει να τη διδάξει με τη βοήθεια εικόνας και ήχου.
Όπως ανέφερε ο κ. Παναγιωτόπουλος, η αντικατάσταση του μαυροπίνακα από την οθόνη μπορεί να καλύψει αρκετούς διδακτικούς και παιδαγωγικούς στόχους, αφού ο διάλογος δασκάλου-μαθητή γίνεται σε άλλη διάσταση. “Έτσι το λογισμικό της εφαρμογής καλλιεργεί έναν ʽσιωπηλό τρόποʼ, με τον οποίο το παιδί παίζοντας με τα ραβδάκια σιγουρεύεται, πριν να απαντήσει. Δίνει δηλαδή κίνητρα για μάθηση, αφού ο μαθητής δεν ντρέπεται και δεν συνθλίβεται από την ιδέα της αποτυχίας”, τόνισε ο καθηγητής, που πριν από λίγο καιρό μίλησε σε ημερίδα του παραρτήματος Κεντρικής Μακεδονίας της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας. Εκτός από την αριθμητική και τη γεωμετρία του δημοτικού σχολείου με τα ραβδάκια της μεθόδου μπορεί να διδαχτούν ορισμένα θέματα Άλγεβρας και Γεωμετρίας της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Παράλληλα γίνονται προσπάθειες για τη χρήση τους και στη διδασκαλία της γλώσσας.
Της Φιλομήλας Δημολαΐδου
Εμπνευστής της εξελιγμένης μεθόδου υπήρξε ο ομότιμος καθηγητής του τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς Αντώνης Παναγιωτόπουλος, ο οποίος ουσιαστικά βασίστηκε στην κλασική μέθοδο διδασκαλίας μαθηματικών του βέλγου Cuisenaire. Ήδη η μέθοδος εφαρμόστηκε πειραματικά σε ιδιωτικό σχολείο του Πειραιά με εκπληκτικά αποτελέσματα. “Το ʽκλειδίʼ ήταν ότι έπειτα από έρευνες χρόνων καταφέραμε να φτιάξουμε ένα μάθημα ευχάριστο για τους μαθητές. Τα παιδιά ενθουσιάζονται, γιατί έχουν δημιουργική φαντασία”, σχολίασε ο κ. Παναγιωτόπουλος.
Η μέθοδος Cuisenaire, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη το 1950, χρησιμοποίησε αρχικά 241 χρωματιστά ραβδάκια, χωρισμένα σε δέκα ομάδες από το 1 έως το 10 (κάθε αριθμός έχει διαφορετικό χρώμα). Ο καθηγητής εισήγαγε στην όλη διαδικασία την “πίστα”, η οποία ουσιαστικά είναι ορθογώνιο πλαίσιο με αυλάκια και αριθμούς, όπου οι μαθητές τοποθετούν τους χρωματιστούς αριθμούς και επαληθεύουν τις πράξεις. Επιπλέον άρχισε μία προσπάθεια με στόχο τη δημιουργία λογισμικού για τη μέθοδο με βάση τη γνωστή ρήση: Ακούω και ξεχνώ - Βλέπω και θυμάμαι - Κάνω και καταλαβαίνω.
Εμπνευστής της εξελιγμένης μεθόδου υπήρξε ο ομότιμος καθηγητής του τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς Αντώνης Παναγιωτόπουλος, ο οποίος ουσιαστικά βασίστηκε στην κλασική μέθοδο διδασκαλίας μαθηματικών του βέλγου Cuisenaire. Ήδη η μέθοδος εφαρμόστηκε πειραματικά σε ιδιωτικό σχολείο του Πειραιά με εκπληκτικά αποτελέσματα. “Το ʽκλειδίʼ ήταν ότι έπειτα από έρευνες χρόνων καταφέραμε να φτιάξουμε ένα μάθημα ευχάριστο για τους μαθητές. Τα παιδιά ενθουσιάζονται, γιατί έχουν δημιουργική φαντασία”, σχολίασε ο κ. Παναγιωτόπουλος.
Η μέθοδος Cuisenaire, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη το 1950, χρησιμοποίησε αρχικά 241 χρωματιστά ραβδάκια, χωρισμένα σε δέκα ομάδες από το 1 έως το 10 (κάθε αριθμός έχει διαφορετικό χρώμα). Ο καθηγητής εισήγαγε στην όλη διαδικασία την “πίστα”, η οποία ουσιαστικά είναι ορθογώνιο πλαίσιο με αυλάκια και αριθμούς, όπου οι μαθητές τοποθετούν τους χρωματιστούς αριθμούς και επαληθεύουν τις πράξεις. Επιπλέον άρχισε μία προσπάθεια με στόχο τη δημιουργία λογισμικού για τη μέθοδο με βάση τη γνωστή ρήση: Ακούω και ξεχνώ - Βλέπω και θυμάμαι - Κάνω και καταλαβαίνω.
Οι εικόνες, που προβάλλονται από την οθόνη του υπολογιστή, βοηθούν τα παιδιά να μαθαίνουν αριθμητική με τα ραβδάκια. Παράλληλα το λογισμικό είναι φιλικό στο δάσκαλο, που γνωρίζει τη μέθοδο, έχει βασικές γνώσεις υπολογιστών και θέλει να τη διδάξει με τη βοήθεια εικόνας και ήχου.
Όπως ανέφερε ο κ. Παναγιωτόπουλος, η αντικατάσταση του μαυροπίνακα από την οθόνη μπορεί να καλύψει αρκετούς διδακτικούς και παιδαγωγικούς στόχους, αφού ο διάλογος δασκάλου-μαθητή γίνεται σε άλλη διάσταση. “Έτσι το λογισμικό της εφαρμογής καλλιεργεί έναν ʽσιωπηλό τρόποʼ, με τον οποίο το παιδί παίζοντας με τα ραβδάκια σιγουρεύεται, πριν να απαντήσει. Δίνει δηλαδή κίνητρα για μάθηση, αφού ο μαθητής δεν ντρέπεται και δεν συνθλίβεται από την ιδέα της αποτυχίας”, τόνισε ο καθηγητής, που πριν από λίγο καιρό μίλησε σε ημερίδα του παραρτήματος Κεντρικής Μακεδονίας της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας. Εκτός από την αριθμητική και τη γεωμετρία του δημοτικού σχολείου με τα ραβδάκια της μεθόδου μπορεί να διδαχτούν ορισμένα θέματα Άλγεβρας και Γεωμετρίας της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Παράλληλα γίνονται προσπάθειες για τη χρήση τους και στη διδασκαλία της γλώσσας.
