Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά..
Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο
κουτί των μολυβιών
και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ' το
προσκεφάλι τους
ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα
και το ξεχνούσαν με τον ήλιο...
Φέρε το ξύλινο αλογάκι με την κόκκινη σέλα,
να κυνηγήσουμε τους ίσκιους των νερών
προτού μας προφτάσει το βράδυ με τα μεγάλα
παραμύθια της χειμωνιάτικης φωτιάς…
Δεν πάει καιρός που ο ήλιος κρεμούσε
χρυσά κρόσσια στις πόρτες του δάσους…
ΑΛΛΟΤΕ διαβάζαμε τα μαθήματά μας,
κάναμε την προσευχή μας
και λέγαμε πως δυό και δυό κάνουνε τέσσερα.
Τώρα, δυό λουλούδια και δυό αχτίνες δεν κάνουνε τέσσερα
– κάνουνε την ψυχή μας. Κι ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα
δεν κάνουν δυό– κάνουν ένα Θεό. Κι ένας Θεός κάνει όλα.
Λοιπόν, η ψυχή μας μαζί με την ψυχή του Θεού πόσα κάνει;
Ο δάσκαλος δεν ξέρει.
Εμείς το ξέρουμε πως κάνει: ένα.
Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου,
σήμερα που ξεχάσαμε όλα τα βιβλία.
Καλό καλοκαίρι!
